Europa, Łotwa
Zespół archeologiczny Grobiņa znajduje się w zachodniej części Łotwy, niedaleko Morza Bałtyckiego i miasta Lipawa, na terenie miasta Grobiņa i jego okolic. Pierwsze osadnictwo w Grobiņa wiąże się z epoką kamienia łupanego, później w pierwszym tysiącleciu n.e. Grobiņa stała się ośrodkiem zachodniobałtyjskiego plemienia Kurów. W VII wieku w Grobiņa pojawili się Normanowie. Rozwinęli w Grobiņa i okolicach osady rolnicze i handlowe. W tym czasie Grobiņa była połączona z Morzem Bałtyckim przez rzekę Ālande. Normanowie komunikowali się z lokalnymi Kurami i ustanowili szczególną formę symbiozy etnicznej reprezentowanej przez artefakty, miejsca zamieszkania i pochówki. Do IX wieku n.e. w Grobiņa istniała ważna proto-miejska osada Normanów, Wikingów i Kurów. Położenie Grobiņa blisko Morza Bałtyckiego, wzdłuż rzeki Ālande, czyniło z niego obszar łatwo dostępny drogą wodną. Ponadto, bogata gleba oznaczała, że obszar ten był doskonale przystosowany do rozległych działań rolniczych, które mogły utrzymać rosnącą populację, nie tylko miejscowych Kurończyków, ale także nowych osadników skandynawskich.
Współistnienie Normanów i lokalnych Kurów zostało przedstawione w znaleziskach archeologicznych na płaskich cmentarzyskach (Smukumi, Priediens, Atkalni), kurhanach (Priediens, Pormaļi) i grodzisku Skabārža kalns z jego osadą. Na cmentarzysku Priediens odkryto kamień z obrazkiem, który jest jedynym tego typu znaleziskiem poza terytorium Skandynawii. Prawdopodobnie Grobiņa została wymieniona pod nazwą Seeborg w 854 r. w Kronice arcybiskupa Rimberta Vita sancti Ansgari, gdzie opisano najazd króla Olafa na terytoria Kurów. Możliwe, że Normanowie i Wikingowie są związani z szerszym terytorium rolniczym wokół Grobiņy. Od 1929 r. w Grobiņy prowadzono badania archeologiczne.
Nieodwiedzone
