Jaka to trasa? Pomimo prób nie udało się uzyskać zezwolenia na start bezpośrednio z Placu św. Piotra. Start odbył się więc przy kolumnadzie otaczającej plac, a pierwsza pętla – długości nieco ponad trzech kilometrów – wiodła wzdłuż Watykańskich murów wyznaczających terytorialny obręb stolicy apostolskiej. Następnie uczestnicy skierowali się na brzeg Tybru, rzeki Rzymu, odległej od Watykanu o pięćset metrów i dalszy dystans pokonywali wzdłuż brzegu tej rzeki na agrafce o długości niecałych pięciu kilometrów.
Na ten bardzo nietypowy maraton jechałem wewnętrznie rozdarty. Znam wszystkie minusy takiego rozwiązania, jednak lepszego po prostu nie ma. I nic nie wskazuje na to, by w przewidywalnej przyszłości się pojawiło. Od strony formalnej i organizacyjnej – pomimo niewielkiej liczby uczestników (ostatecznie wystartowało 12 osób) – temu biegowi nie można wiele zarzucić: jak wspomniałem jest i regulamin, i trasa, i medal z certyfikatem. Nawet opłata startowa (25 euro) oraz sędzia. Jednak w moim przekonaniu wciąż nie jest to maraton po Watykanie…
By przełamać swoje wątpliwości postanowiłem zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze: nie biegać dystansu wzdłuż Tybru, tylko odłączyć się i pokonać 42 kilometry wokół murów Watykanu, po jego zewnętrznej granicy. Było to o tyle trudniejsze, że miałem do pokonania dwanaście okrążeń (jaka zbieżność liczb!) po chodnikach, przejściach dla pieszych, schodach i ulicach pełnych ludzi, policji, samochodów i… podbiegów. I po drugie: postanowiłem, że jeżeli kiedykolwiek pojawi się możliwość pobiegnięcia maratonu w Watykanie BARDZIEJ PRAWDZIWEGO – wtedy ten maraton anuluję, i wystartuję jeszcze raz.
