Drugą ciekawostką – chyba dużo większą – są złote drzwi prowadzące do największego obiektu kompleksu, czyli do Centrum Cywilizacji Islamskiej (Islamic Civilization Center). Już z daleka widać, że ktoś tu bardzo chciał zabłysnąć, a wiadomo że najłatwiej błyszczy się bogactwem – odpalono więc pomysł, by wszystkie kilkanaście wrót prowadzących do środka zrobić ze złota. Można je dotknąć, pogłaskać, polizać – a jak nikt nie patrzy, to nawet spróbować zeskrobać ten drogocenny kruszec paznokciem. Muszę przyznać, że drzwi zrobiono z rozmachem, z gestem, z fantazją. Są tak duże, że chyba ktoś miał tu jakiś kompleks. I nie ma przy nich żadnego strażnika… czyli jak ktoś chce, to może teoretycznie zabrać je ze sobą do domu; ale ostrzegam – potrzebny będzie kontener i statek. Kilogramy złota powodują, że trudno jest zebrać myśli! A tych drzwi jest ze czterdzieści, niczym w wierszu Juliusza Tuwima.
Niestety do środka Centrum Cywilizacji Islamskiej nie udało nam się dostać, bo akurat trwały modlitwy – choć mogę się mylić, bo co by robiły tam modlitwy? Chyba plączą mi się miejsca, więc przyczyna mogła być nieco inna; akurat podczas naszego pobytu w Uzbekistanie trwały jakieś ogromne sympozja UNESCO – doroczny zlot czy coś w tym guście – i przedstawiciele tej organizacji byli obnoszeni przez lokalne władza niczym Złote Cielce: zamykano dla nich wszystko jak leci, bo wiadomo, że taki urzędnik z UNESCO nie może zwiedzać zabytków razem z turystycznym plebsem. Wybaczcie, ale musiałem to wygarnąć.
