Afryka, Wybrzeże Kości Słoniowej
Multi-lokalizacja, kilka obiektów.
Osiem meczetów w stylu sudańskim zlokalizowanych w Tengréla, Kouto, Sorobango, Samatiguila, Nambira, Kong i Kaouara charakteryzuje się glinianą konstrukcją, wystającymi szkieletami, pionowymi przyporami zwieńczonymi ceramiką lub strusimi jajami oraz wysokimi lub niskimi minaretami w formie ściętej piramidy. Stanowią one interpretację stylu architektonicznego, który narodził się między XII a XIV wiekiem w mieście Dżenne, które było wówczas częścią Imperium Mali i którego dobrobyt wynikał z handlu złotem i solą przez Saharę do Afryki Północnej.
To szczególnie od XV wieku styl ten rozprzestrzenił się na południe, z regionów pustynnych do sudańskiej sawanny, przyjmując niższe formy z mocniejszymi przyporami, aby sprostać wymaganiom bardziej wilgotnego klimatu. Te meczety są najlepiej zachowanymi z dwudziestu, które przetrwały w Wybrzeżu Kości Słoniowej, spośród kilkuset, które istniały jeszcze na początku XX wieku. Sudański styl, który charakteryzuje te meczety i który jest unikalny dla regionu sawanny Afryki Zachodniej, rozwinął się między XI a XIX wiekiem, kiedy kupcy i uczeni islamscy rozprzestrzenili się na południe z Imperium Mali, rozszerzając transsaharyjskie szlaki handlowe na tereny leśne. Meczety są nie tylko bardzo ważnym fizycznym dowodem transsaharyjskiego handlu, który sprzyjał ekspansji islamu i kultury islamskiej, ale są również namacalnym wyrazem połączenia dwóch form architektonicznych, które przetrwały przez czas: formy islamskiej praktykowanej przez Arabów-Berberów i formy tubylczych społeczności animistycznych.
Nieodwiedzone
