Siedzę sobie na dworcu kolejowym w Toruniu i czekam na pociąg do domu – wracam z Azerbejdżanu. Dwie ławki obok usiadła młoda dziewczyna, tak na oko 25-28 lat. Po chwili podchodzi do niej lokalny dworcowy żul i coś tam bełkocze po swojemu. Ona „Że co? Słucham? Nie rozumiem?” – a ten dalej coś wymrukuje; żeby mu dała na coś tam, co sobie wymyślił. Ona odpowiada, że nie ma gotówki.

– To kawę chociaż mi postaw, czarną z cukrem.

Patrzę na to uważnie, trochę wkurwiony bo dość łatwo się w takich akcjach wyprowadzam poza zakręt. W końcu interweniuję:

– Gościu, zostaw Panią.

– A Ty co się wtrącasz?

– Zostawi Panią i wracaj do swojego piekła.

– Ale co się Pan wtrąca – niespodziewanie ratowana dziewczyna zwraca się w moją stronę – będę chciała kupić temu Panu kawę, to ją kupię.

– No, widzisz! – mówi żul – To Pani decyzja!

Dziwie się światu, choć to przecież normalne, że często fajne i ciężko pracujące laseczki utrzymują obiboków – taka ich słabość nadopiekuńcza. Żul nie jest pijany, ale wyraźnie jest na głodzie i ma ochotę na coś głębszego. Kiwa się, burczy pod nosem, wali wkoło zapachową świeczką o nucie świeżej kupy.

– Wie Pani co? To nie jest sytuacja, w której ten gość potrzebuje pomocy. Ale oczywiście to Pani pieniądze.

Niespodziewanie wtrąca się jakaś kobieta siedząca za mną:

– Co Pani robi? Przecież to nie pomoc, ten człowiek tylko z Pani kasę wyciąga!

Młoda kobieta ma już jednak ugruntowane poglądy na pomoc, więc idzie po kawę do odległego o kilkanaście metrów baru. Taszczy ze sobą walizki i tobołki, bo przecież nie zostawi ich przy ławce. Żulik wygodnie sobie siada i się śmieje do mnie wesoło.

Po 5 minutach dziewczyna wraca, stawia mu wielką kawę i jeszcze tłumaczy, że cukier już wsypała i wymieszała. Odchodzi z triumfem, że uratowała planetę.

Żulik kiwa się, pochyla, zasypia. Kawa stoi obok niego. W końcu koncertowo wypierdala się centralnie na kubek.

Pani, która siedzi za mną:

– No i się napił.

Kurtyna.