UNESCO 1326 – Papahānaumokuākea

Ameryka Północna, Pacyfik, USA

Pojedyncza lokalizacja, wielkoobszarowa.

Papahānaumokuākea to rozległy i odizolowany liniowy klaster małych, nisko położonych wysp i atoli, z otaczającym je oceanem, około 250 km na północny zachód od głównego archipelagu hawajskiego i rozciągający się na około 1931 km. Obszar ten ma głębokie kosmologiczne i tradycyjne znaczenie dla życia rdzennej kultury hawajskiej, jako środowisko przodków, jako ucieleśnienie hawajskiej koncepcji pokrewieństwa między ludźmi a światem przyrody oraz jako miejsce, w którym uważa się, że życie ma swój początek i do którego duchy powracają po śmierci.

Na dwóch wyspach, Nihoa i Makumanamana, znajdują się pozostałości archeologiczne związane z osadnictwem i użytkowaniem przedeuropejskim. Duża część zabytku składa się z pelagicznych i głębokowodnych siedlisk, z takimi godnymi uwagi cechami jak góry podwodne i zatopione ławice, rozległe rafy koralowe i laguny. Jest to jeden z największych morskich obszarów chronionych (MPA) na świecie.